09.02 Z Szczyrku do Bielska-Białej przez Klimczok

Trasa: Szczyrk – Sanktuarium Na Górce - Siodło Pod Klimczokiem – Klimczok – Szyndzielnia – Przełęcz Dylówki – Olszówka Górna

Dzisiejsza wycieczka była wyjątkowa, gdyż po raz pierwszy zdarzyło się aby w górach towarzyszyli mi moi uczniowie :) Chyba nie wspomniałem na łamach tego blogu że pracuję jako nauczyciel. Uczę głównie ludzi dorosłych. Ponieważ wielu z nich wspomniało mi o swoim zamiłowaniu do gór, postanowiłem zaprosić ich na „wycieczkę integracyjną” w góry. Ostatecznie zjawiła się na niej tylko dwójka moich uczniów oraz inna nauczycielka, Ilona. Grupa była więc kameralna, ale spędziliśmy czas niezwykle miło :)

Aby nie narażać uczniów na żadne niedogodności, zaplanowałem wycieczkę po dobrze znanej mi trasie, na której nie było szans abyśmy mieli zabłądzić bądź mieli kłopoty z transportem. Była to trasa moim ulubionym szlakiem niebieskim z Szczyrku na Klimczok, potem na Szyndzielnię i w dół do Bielska-Białej. Jedyny „nowy” dla mnie odcinek dzisiejszej trasy był w samym Szczyrku: zamiast wystartować niebieskim szlakiem z centrum koło skrzyżowania głównej ulicy z drogą na Biłą, rozpoczęliśmy wędrówkę przy drewnianym kościele św. Jakuba. Stamtąd udaliśmy się krętymi ulicami, Wczasową i Orlą, pod Sanktuarium „Na Górce”. Idąc do góry serpentynami, mieliśmy od strony południowej pierwsze widoki na Skrzyczne:

A także na górę Skalite i na skocznię narciarską. Dokładnie w tym czasie gdy oglądaliśmy ten widok, Kamil Stoch – który nieraz skakał na tej skoczni – zdobywał złoty medal na zimowych igrzyskach olimpijskich w rosyjskim Sochi :)

Zbliżając się do szczyrkowskiego sanktuarium, zobaczyłem kolejny ciekawy obiekt do swojej kolekcji górskich kapliczek :)

Dalej szliśmy uwielbianą przeze mnie trasą do Siodła pod Klimczokiem. Dokładnie tak samo jak podczas moich wycieczek 26 i 31 października – przez większą część trasy szlakiem niebieskim, a na końcowym odcinku szlakiem zielonym. Tradycyjnie na tej trasie cały czas mieliśmy wspaniałą panoramę Skrzycznego:

Fotka grupowa z Skrzycznym w tle :)

Po postoju w schronisku na Siodle pod Klimczokiem ruszyliśmy króciutkim, łącznikowym szlakiem czarnym na szczyt Klimczoka (1117 m n.p.m). Wchodząc na niego, zauważyłem ciekawą i bardzo klimatyczną chatkę, której nie spostrzegłem przy poprzedniej wizycie w to miejsce.

Panorama z szczytu Klimczoka:

Gdy zaczęliśmy iść żółtym szlakiem z Klimczoka na Szyndzielnię, pogoda nagle załamała się. Wcześniej mimo niekorzystnych prognoz było dość słonecznie i – tak jak wczoraj – wręcz nienaturalnie ciepło, jednak na ostatni etap naszej wędrówki zaczął padać deszcz z coraz większą intensywnością. Odtąd więc interesowało nas tylko żeby jak najszybciej znaleźć się na dole, w Bielsku-Białej. Zejście szerokim, wygodnym czerwonym szlakiem z Szyndzielni minęło nam bardzo szybko na miłych rozmowach. Na krótko przed zapadnięciem zmroku dotarliśmy do malowniczego kościółka pod Dębowcem i kilka minut później, na przystanku autobusowym linii nr 8, zakończyliśmy naszą wyjątkowo udaną i przyjemną wycieczkę.

08.02 Sokołówka i Magurka Wilkowicka

Trasa: Straconka – Przełęcz Przegibek – Sokołówka – Magurka Wilkowicka - Rogacz - Mikuszowice Stalownik

Dzisiejsza wycieczka w góry minęła pod motywem „piękną wiosnę mamy tej zimy”. Przyzwyczaiłem się do tego że ostatnio pogoda zbytnio zimy nie przypomina, ale dziś Matka Natura przebiła samą siebie. Takie ciepło w lutym jak dziś to już naprawdę anomalia, a do tego cały dzień świeciło słońce. Czapka była na tą wyprawę całkowicie zbędna, o rękawiczkach nie wspominając. Można było się poczuć jak w kwietniu, a wokół nas widzieliśmy pierwsze oznaki budzącej się do życia przyrody.

Ja i moja przemiła towarzyszka dzisiejszej wędrówki, Aneta, wystartowaliśmy z przystanku końcowego linii MZK Bielsko-Biała nr 11 – Straconka Zakręt. Weszliśmy na Przełęcz Przegibek szlakiem czarnym, który przebyłem już kiedyś (patrz opis wycieczki z 28 września), i który jak wówczas wspomniałem nie jest specjalnie ciekawy. Lecz kolejny odcinek naszej wycieczki to poznawanie nowego szlaku – niebieskiego z Przełęczy Przegibek na Magurkę Wilkowicką. Okazało się jednak, że „zaliczyliśmy” ten odcinek tylko częściowo. Kilkanaście minut za Przełęczą Przegibek szlak wszedł na obszar, gdzie przeprowadzono masową wycinkę drzew i gdzie pracowały koparki przy budowie – no właśnie, czego? Nie wiem – myślę że albo nartostrady, albo (nie daj Boże!) drogi. Chodzenie po rozjeżdżonym przez ciężkie pojazdy błocie do przyjemnych nie należało, więc postanowiliśmy zboczyć z szlaku i obejść ten odcinek ścieżką bezszlakową przez szczyt góry Sokołówka (858 m n.p.m). Tym samym więc zdobyliśmy dziś dodatkowy szczyt :) A warto było wybrać wariant trasy przez Sokołówkę, gdyż szło się tamtędy naprawdę przyjemnie. Idzie się łatwą i wygodną leśną dróżką, a podczas podejścia na Sokołówkę można zobaczyć panoramę okolicznych gór, z których najbardziej wyróżnia się Bukowski Groń.

Po zdobyciu Sokołówki dotarliśmy do obszaru tuż pod szczytem Magurki Wilkowickiej, gdzie krzyżują się liczne szlaki – m.in. niebieski z Przełęczy Przegibek, zielony z Straconki, czerwony z Bielska-Białej Leszczyn oraz żółty z Międzybrodzia Bialskiego. Ostatni odcinek przed szczytem przebyliśmy połączonym szlakiem czerwonym i żółtym. Pierwszy raz szedłem tamtędy i byłem zachwycony panoramą, jaką ten odcinek oferuje na szczyty Beskidu Małego od strony wschodniej.

Wkrótce dotarliśmy do schroniska na szczycie Magurki Wilkowickiej, gdzie zatrzymaliśmy się aby wypić i zjeść małe co nieco. Byłem tam już trzeci raz, ale dopiero dziś zauważyłem ciekawą kapliczkę z obrazem Jana Pawła II, która się znajduje tuż obok schroniska.

Dodatkową atrakcją było spotkanie wozu drabiniastego:

Tradycyjnie zatrzymaliśmy się na polanie obok sklepu spożywczego pod Magurką, aby podziwiać piękny widok stamtąd na Skrzyczne i pasmo Klimczoka.

Oto autor tej strony w tym jakże ukochanym przez siebie miejscu :)

Tradycyjnie również w drodze na Rogacz podziwialiśmy widok od strony północno-zachodniej na Bielsko-Białą.

Zeszliśmy do Mikuszowic szlakiem czerwonym. Dla mnie to było już czwarte przejście tego odcinku, ale jestem pewien że nie ostatnie. Ten szlak jest tak śliczny, że nie ma mowy o tym aby mi się kiedykolwiek znudził :) A tym bardziej w taki piękny wiosenny dzień jak dzisiejszy!

Tak się zakończyła kolejna wycieczka w góry – niezbyt długa, ale przesympatyczna :)

07.02 Z Bystrej na Szyndzielnię

Trasa: Bystra Leśniczówka – Przełęcz Kołowrót - Szyndzielnia

Mapa trasy

Dzisiejsza trasa króciutka, tak na rozgrzewkę przed weekendem, to i relacja krótka. Rano na przekór niepomyślnym prognozom pogody obudziło mnie słońce na bezchmurnym niebie – nie było innej opcji jak wybrać się w góry :) Do Bystrej dowiózł mnie tradycyjnie poczciwy Ikarus:

Wystartowałem szlakiem zielonym z przystanku krańcowego Bystra Leśniczówka. Znajduje się on w cieniu grzbietu Magury:

Zielony szlak z Bystrej na Przełęcz Kołowrót prowadzi przez obszar gęsto zalesiony, wspinając się umiarkowanie trudną trasą. Na Przełęczy Kołowrót spotyka się z żółtym szlakiem z Bielska-Białej (Cygański Las) na Szyndzielnię. Stąd ponownie widać grzbiet Magury:

Ponieważ cała okolica jest zalesiona, widoków jest mało. Obecnie, z racji zimy i braku liści na drzewach, można dostrzec co nieco pomiędzy drzewami – udało mi się więc zobaczyć w oddali Beskid Mały i Żywiecki z Pilskiem i Babią Gorą. Aby jednak mieć przed sobą panoramę nie zablokowaną przez drzewa, musiałem trochę zboczyć z szlaku. Tak uczyniłem i zostałem wynagrodzony panoramą Bielska-Białej:

Lecz najważniejsze dla mnie dziś były nie widoki, tylko rozruszanie się i zaczerpnięcie świeżego powietrza. A przy dzisiejszej przepięknej pogodzie wędrówka po górach była czysta przyjemnością. Z Przełęczy Kołowrót wszedłem na Szyndzielnię niezbyt trudnym szlakiem żółtym, a potem zjechałem z powrotem do Bielska-Białej kolejką linową. Innych pasażerów poza mną nie było – a na pewno byłoby ich sporo gdyby były dobre warunki narciarskie. Lecz na Szyndzielni nie ma obecnie najmniejszego płatka śniegu...

01.02 Hala Rysianka i Zapolanka

Trasa: Sopotnia Wielka Kolonia – Hala Rysianka – Złatna – Zapolanka – Kręcichwosty – Nickulina – Rajcza

Nauczkę podczas tej wycieczki otrzymałem następującą: nigdy nie ufać busom!!!

„Przygody” z busami zaczęły się już na samym początku wycieczki, gdy dojeżdżaliśmy z Żywca do Sopotni Wielkiej. Bus odjechał z przystanku 5 minut przed czasem, potem jechał jak wariat i w ogóle ominął odcinek trasy przez Sopotnią Małą, w efekcie czego dojechaliśmy do Sopotni Wielkiej pół godziny przed czasem! Dla nas fajnie bo mieliśmy więcej czasu na naszą wędrówkę, lecz dla ewentualnych pasażerów czekających w Sopotni Małej na busa który ich zwyczajnie „olał” – albo dla pasażerów którzy przyszli na przystanek w Żywcu tuż przed godziną planowego odjazdu – musiała to być sytuacja mocno nieciekawa... Taka zresztą jak ta w której znaleźliśmy się pod koniec wycieczki, ale o tym później.

Ja i moi towarzysze, Jon i Chris, mieliśmy zamiar wejść niebieskim szlakiem z Sopotni Wielkiej na Halę Rysianka, górę polecaną mi gorąco przez wiele osób, i którą co najmniej raz dziennie oglądam na kamerce internetowej (http://www.dalekieobserwacje.eu/cam-rysianka/), delektując się pięknymi pejzażami które przy dobrej widoczności sięgają nawet Tatr. Stamtąd mieliśmy zejść szlakiem czarnym do Złatnej i złapać busa powrotnego do Żywca. Trasa miała być bardzo przyjemna i niezbyt długa. Co do przyjemności to zdecydowanie tak było, natomiast co do długości stało się zupełnie inaczej...

Bus z piratem za kierownicą dowiózł nas na sam kraniec Sopotni Wielkiej, na pętlę Kordon. Stamtąd asfaltem ochoczo ruszyliśmy w las. Po naszej lewej stronie mieliśmy potok, na którym mijaliśmy jeden wodospad za drugim. Niektóre kaskady były zamarznięte:

Pogoda mimo pomyślnych prognoz była pochmurna, co zmartwiło nas gdyż bardzo liczyliśmy na dobre warunki na podziwianie widoków z Hali Rysianka. Za to dosłownie z dnia na dzień zrobiło się bardzo ciepło jak na tą porę roku i mimo zalegającego śniegu można było poczuć wiosnę w powietrzu. Śnieg topniał na naszych oczach, podczas gdy szliśmy w głąb lasu. Szlak w pewnym momencie odbija od asfaltu ostro do góry, by potem znów się z nim spotkać około kilometr wyżej. Jednak akurat teraz ten odcinek jest zamknięty ze względu na wycinkę drzew, więc musieliśmy obejść go drogą asfaltową, co nieco wydłużyło naszą wspinaczkę lecz zarazem sprawiło że była ona znacznie łagodniejsza. Gdy po kilkunastu minutach znów dołączyliśmy do szlaku, zaczął się odcinek nieco bardziej „ekstremalny”. Podejście na Rysiankę jest wprawdzie dość łagodne, lecz szlak jest bardzo wąski, a przy obecnych warunkach okazał się mocno oblodzony, co bardzo utrudniało nam marsz. W najbardziej oblodzonym miejscu szlak wyglądał tak:

W końcu szlak opuścił wąską ścieżkę i dołączył do większej drogi gruntowej. Ta prowadzi do góry zdecydowanie ostrzej, lecz przynajmniej na niej już nie było tego „lodowiska”. Ku naszej radości, w miarę jak się wspinaliśmy zobaczyliśmy że coraz śmielej wygląda zza chmur słońce. Gdy dotarliśmy na Halę Rysianka hulał tam wiatr, lecz słońca było pełno i widoki rzeczywiście okazały się bajeczne. Tu widok na masyw Pilska:

Tu na Romankę:

A tu od strony północno-wschodniej na górę którą początkowo ciężko mi było zidentyfikować – ale w międzyczasie dowiedziałem się że to nic innego jak Babia Góra.

Niestety widoczność tego dnia nie była na tyle dobra, żebyśmy mogli od strony wschodniej oglądać Tatry. Wielka szkoda!

Oto widok dobrze znany wszystkim którzy oglądali kamerę internetową z schroniska na Rysiance:

Nawet na tej wysokości można grać w kosza! Następnym razem wezmę ze sobą na Rysiankę piłkę :)

Budynek schroniska:

Zatrzymaliśmy się w schronisku aby zjeść obiad. Zwłaszcza moje jadło drwala było pyszne :) Potem wyszliśmy znów na targaną wiatrem halę i zeszliśmy nią szlakiem czarnym w kierunku Złatnej. Oto ostatni rzut oka na Halę Rysianka gdy zaczęliśmy wchodzić do lasu:

W lesie już nie dało się odczuć tego silnego wiatru. Droga do Złatnej minęła nam bez większych problemów – jest szeroka i niezbyt trudna, tylko miejscami trzeba było uważać na oblodzenie. Na przystanek Złatna Huta dotarliśmy około pół godziny przed planowym odjazdem busa. Czekając na niego przeczytaliśmy tablicę informacyjną o Drodze Światła, nabożeństwie podczas którego procesja przechodzi właśnie przebytym przez nas szlakiem czarnym:

W końcu nadeszła godzina odjazdu busa do Żywca – 15:04. Lecz po busie ani śladu. Czekamy kolejne 15 minut; bus nie przyjeżdża! Trochę zaczęliśmy się martwić. Postanowiliśmy na wszelki wypadek ruszyć w dół drogi, licząc na to że jeśli bus przyjedzie z opóźnieniem będziemy mogli go zatrzymać. Po drodze natrafiliśmy na miejscowego, którego spytaliśmy się czy wie co się mogło stać z busem. Odpowiedział nam, że zimą busy nie dojeżdżają na pętlę Złatna Huta tylko kończą bieg wcześniej, w centrum Złatnej. A nie było o tym ŻADNEJ informacji ani na przystanku, ani w rozkładzie internetowym! Co za kompletny brak profesjonalizmu ze strony przewoźnika! Firma Thermo-Car ma u mnie ogromnego minusa...

Sytuacja była nieciekawa, gdyż kolejny bus miał przyjechać dopiero 5 godzin później, o 20:15, a jedyną alternatywą było przejście do linii kolejowej w Rajczy – dobre 2,5 godziny drogi. Nie uśmiechało nam się przez cały ten czas iść asfaltem przez Złatną i Ujsoły, zwłaszcza że droga prowadzi trochę okrężną trasą. Postanowiliśmy więc pójść na przełaj: odbić na prawo niebieskim szlakiem pieszym, by po chwili skręcić czarnym szlakiem rowerowym na pasmo góry Bucioryska i za nią dołączyć do szlaku żółtego z Redykalnego Wierchu do Rajczy. Częśc tego szlaku, z Kręcichwostów do Rajczy, już znałem gdyż przebyłem go kilka tygodni wcześniej, 11 stycznia (zobacz opis trasy na Muńcuł i Dolinę Danielki). Obliczyliśmy że powinniśmy zdążyć zejść z pasma górskiego akurat tuż przed zapadnięciem zmroku.

Konieczność nadłożenia drogi była z jednej strony niedogodnością, lecz z drugiej dała nam możliwość poznania nowych szlaków. A okazało się, że czarny szlak rowerowy z Złatnej do osady Zapolanka jest prawdziwą perełką! Szkoda że z powodu późnej pory moje zdjęcia z tego odcinka się nie udały, gdyż widoki były naprawdę cudowne. Od wschodu na Grzbiet Okrągłe (po prawej stronie poniższego zdjęcia) oraz na Rysiankę (po lewej):

Wspinaczkę bardzo ułatwił nam fakt, że aż do Zapolanki szliśmy najpierw asfaltem, a potem betonowymi płytami. Co więcej, tu od strony południowej nie było prawie żadnego śniegu który by nam utrudniał marsz – wiosna w pełni! A gdy zbliżaliśmy się do Zapolanki, ujrzeliśmy przed sobą od strony zachodniej piękną panoramę Pasma Baraniej Góry:

Wkrótce dotarliśmy do żółtego szlaku i skierowaliśmy się nim do Rajczy. Cały czas mieliśmy wokół siebie piękne widoki, lecz zapadał zmrok więc nie mogłem ich sfotografować. Od Kręcichwostów szliśmy znaną mi trasą. Raptownie się ściemniało, więc paliło nas by zejść z gór przed całkowitym zapadnięciem zmroku – w żadnym wypadku nie chcieliśmy schodzić szlakiem po ciemku. Na szczęście udało nam się dotrzeć do asfaltu w osadzie Nickulina akurat w samą porę. Ponieważ ostatni odcinek szlaku między Nickuliną a Rajczą prowadzi asfaltem, nie było problemem żeby pokonać go po ciemku. Mieliśmy dodatkowe ciśnienie żeby zdążyć na pociąg w Rajczy, więc przebyliśmy ten odcinek dwa razy szybciej niż ja podczas wycieczki z 11 stycznia. Już zmęczeni po długiej wędrówce, wykończyliśmy się do reszty po tej konieczności szybkiego marszu, ale siedząc w wygodnym pociągu mogliśmy w końcu odpocząć ;)

Mimo że następnego dnia była niedziela, byłem tak zmęczony po „atrakcjach” tej wycieczki oraz po długiej trasie na Jałowiec z poprzedniego dnia, że o żadnej niedzielnej wyprawie w góry nie było mowy. Następną planuję na nadchodzącą sobotę – zapraszam do wejścia na mój blog po niej i przeczytania relacji :)