29.11 Wokół Sopotni Wielkiej

Trasa: Sopotnia Wielka - Do Moraniuków - Polana Sietkowa - Pod Kotarnem

Miało być tak, że rano uroczyście idę do urzędu odebrać polskie obywatelstwo, a następnie idę świętować w Beskidzie Żywieckim, ale postanowiłem zmienić plany: najpierw góry, a obywatelstwo dopiero na drugim miejscu ;) Powodem tej zmiany były przede wszystkim prognozy pogody, które były tragiczne na większą część dnia, i tylko rano była szanse na przejaśnienia i słabszy deszcz. Jeszcze przed południem miało zacząć zdrowo lać. Tak też się stało i cieszę się bardzo, że podjąłem decyzję o jak najwcześniejszym wyjściu w góry. Dzięki temu nawet załapałem się na odrobinę słońca :)

Kombinowałem, w jakie miejsce w Beskidzie Żywieckim się wybrać, ale ostatecznie padło na Sopotnię Wielką. Jakoś nieczęsto tam bywałem, a warto skorzystać z tego, że jest dzień powszedni i dzięki temu transport tam jest nieporównywalnie lepszy (w soboty prawie nic tam nie jeździ, a w niedziele dosłownie nic). Mój bus z Żywca o 7:30 rano okazał się pełnowymiarowym autobusem, który już w Sopotni Małej zaczął się szybko zapełniać, a w Sopotni Wielkiej niespodziewanie skręcił w prawo, opuszczając szosę, i zaczął przeciskać się wąskimi uliczkami pomiędzy gospodarstwami w osadzie Do Liparów, co chwila zatrzymując się aby zgarniać kolejnych pasażerów, którzy czekali u bram swoich domostw, ewidentnie przyzwyczajeni do tego, że autobus o tej porze zabiera każdego chętnego do podróży z dowolnego punktu na tej drodze. Skorzystałem z tego niespodziewanego objazdu, aby przejść się przez dotychczas nieznane mi zakątki Sopotni Wielkiej. Wysiadłem nieopodal kościoła i zacząłem iść przez osadę Do Moraniuków boczną drogą, która miała po niedługim czasie skrzyżować się z czarnym szlakiem. Szedłem wśród sporadycznych kropel urywającego się deszczyku, ale przede wszystkim w ślicznym słońcu, które kapitalnie podświetlało i ozłacało ostatnie jesienne kolory.

Jakże mi brakowało tego widoku beskidzkich kapliczek. W Warszawie miejsca kultu religijnego imponują przepychem, dekoracjami wykonanymi z różnych materiałów, ale jednak do mnie chyba jeszcze mocniej trafia ta prostota, a zarazem niesamowita barwność tych kapliczek wykonanych rękami beskidzkich górali.

Po kilkunastu minutach byłem na czarnym szlaku. Docelowo można nim dojść na Kotarnicę, a stamtąd niebieskim szlakiem na Romankę i Rysiankę, co byłoby czymś absolutnie cudownym, ale niestety nie miałem na to czasu. Mogłem wykonać tylko symboliczną trasę: w górę szlakiem do Polany Sietkowej, a następnie wyraźnie oznaczoną na mojej mapie leśną drogą, która miała trawersować Kotarnicę od wschodu, a następnie sprowadzić w dół do szosy nieco poniżej Sopotni Wielkiej Kolonii. Raczej nie czytałem w internecie żadnych relacji z przejścia taką trasą - ale teraz, po tej wycieczce, naprawdę mogę ją polecić. Nie sposób na niej zabłądzić, a widoki są urocze. Nawet przy tak szybko psującej się pogodzie, jak wczorajsza, robiły na mnie wrażenie.

Podejście czarnym szlakiem aż tak ciekawe nie było. Ale wszystko zmieniło się, gdy skręciłem w lewo na bardzo szeroki leśny dukt. Droga ta jest ewidentnie wykorzystywana w trakcie prac leśnych. Jej trawers po wschodnich stokach Kotarnicy obfitował nie tylko w widoki na pobliskie szczyty Uszczawne Niżne i Uszczawne Wyżne, ale nawet na odleglejsze Pasmo Pewelskie i Beskid Mały.

Za dużym zakrętem ukazała się mi przykryta chmurami Romanka, a pod nią mnóstwo późnojesiennego brązu i rudości. W rzeczywistości te kolory wyglądały znacznie lepiej, niż na zdjęciu.

Droga skręca w kierunku wschodnim i przechodzi w asfalt. Cały czas miałem mnóstwo widoków na obszary poniżej Pilska, ale niestety w tym czasie zgodnie z prognozami rozpadało się, więc moje zdjęcia wyszły tak sobie.

Deszcz sprawił, że musiałem w szybkim tempie zejść do przystanku autobusowego (drugi przystanek na trasie z Sopotni Wielkiej Kolonii do Żywca). Mimo pogorszenia warunków atmosferycznych byłem przeszczęśliwy, że mogłem ten poranek spędzić w górach. Podobnie jak dzień wcześniej, nie spotkałem na trasie żywej duszy. Na te parę godzin mogłem poczuć, jakby Beskidy były moje i tylko moje :) Oj bardzo była mi potrzebna taka regeneracja w górach. I fizycznie (bo naprawdę zaniedbałem kondycję odkąd opuściłem Podbeskidzie), i psychicznie. 

Wróciłem przez Żywiec do Bielska-Białej w znakomitym humorze, który oczywiście jeszcze bardziej mi się poprawił, gdy niedługo potem udałem się do urzędu i odebrałem akt nadania obywatelstwa polskiego. Następnie spotkałem się z koleżanką, aby świętować ten dzień, w którym przestałem być tylko Anglikiem i zostałem również Polakiem... i jak na ironię, uczyniłem to delektując się specjałami kuchni angielskiej, które ku mojemu ogromnemu zaskoczeniu zastałem w Cafe 4 Jaśki na Placu Wojska Polskiego. Tzw. "cream tea", czyli "scones" z dżemem truskawkowym i śmietaną, są fenomenalne - kto nie próbował (a obstawiam, że to dotyczy z wielu z Was, czytelników) niech wyszuka sobie przepis albo uda się do wyżej wspomnianej kawiarni ;) (Najlepiej przedtem się upewnić telefonicznie, czy je serwują, bo nie wiem czy to jest stały punkt ich menu czy tylko sezonowy specjał.)

Tym kulinarnym akcentem kończę relację z tego krótkiego, ale jakże wyjątkowego dla mnie, dwudniowego powrotu na beskidzką ziemię. Przypuszczam, że takich wpisów w najbliższych miesiącach, a może nawet i latach, nie będzie zbyt wiele, ale mimo wszystko postaram się raz na jakiś czas wpadać w polskie góry - więc pewnie coś się z czasem znów na tym blogu pojawi, nie wiem tylko kiedy :)

28.11 Potrójna

Trasa: Bolęcina - Kowale - Potrójna - Przełęcz Skaliste - Targanice Nowa Wieś

Myślałem, że w tym roku już nie zasiądę do pisania tego bloga... a jednak życie lubi sprawiać niespodzianki ;) Trochę dziwnie się pisze już nie jako mieszkaniec Bielska-Białej, a jako warszawiak. Od września nowa praca w stolicy pochłaniała mi tyle czasu i kosztowała mnie tyle energii, że o wypadach w góry na południe Polski nie mogło być mowy. Nawet w wyjątkowo pięknym październiku, który w tym roku niemalże w całości upłynął pod znakiem babiego lata. A moje doświadczenia z wszystkich poprzednich lat zamieszkiwania na Podbeskidziu - 2013, 2014, 2017 i 2018 - wskazywały, że ten miesiąc jest absolutnie najpiękniejszy na południu Polski. Lecz niestety, tym razem musiałem się zadowalać codziennym oglądaniem kamerek z Tatr i Beskidów, a moje obcowanie z przyrodą ograniczało się do spacerów po warszawskich parkach. Muszę jednak przyznać, że te parki są wyjątkowo piękne, więc jakaś rekompensata na pewno była :)

Dochodził już końca również całkiem ładny listopad i wciąż planów na wyjazdy na południe Polski nie miałem w głowie, gdy pojawił się niespodziewany zwrot akcji: telefon z Urzędu Wojewódzkiego w Bielsku-Białej z informacją, że nareszcie przyznano mi obywatelstwo polskie, o które złożyłem aplikację już prawie dwa lata temu. Cudowna wiadomość! Skoro urodziłem się w Polsce i spędziłem tu sporo lat mojego życia, to już stawało się śmieszne, że wciąż nie posiadałem polskiego obywatelstwa. Teraz nareszcie dopiąłem swego :) No i okazało się, że muszę pojechać do Bielska-Białej osobiście, aby podpisać i odebrać odpowiednie dokumenty. Skoro to w tamtejszym urzędzie złożyłem aplikację, to tam również muszę dopełnić procedury. Gdybym miał standardowy tydzień pracy od poniedziałku do piątku to pewnie miałbym niemałe kłopoty, żeby tą sprawę załatwić. Wszak w soboty i niedziele urzędy są nieczynne. Ale tak się składa, że w nowej pracy prowadzę zajęcia od... soboty do środy, a mój weekend to czwartek+piątek. Więc od razu w pierwszy możliwy "weekend" udałem się na dobrze mi znane Podbeskidzie, aby oficjalnie zostać Polakiem :)

No i chyba wypadałoby przy tej okazji wybrać się w góry, no nie? Na szybko (bo bilety kolejowe kupowałem w środę wieczorem) wykombinowałem plan na te dwa wolne dni. W czwartek raniutko odwiedzę mój ukochany Kraków, a potem, w drodze do Bielska-Białej, wstąpię do Beskidu Małego. A nazajutrz, oprócz obowiązkowej wizyty w urzędzie, przed powrotem do Warszawy wybiorę się do Beskidu Żywieckiego - który, na podstawie wieloletnich doświadczeń, chyba muszę uznać jako moje ulubione beskidzkie pasmo :)

Historyczna chwila nastąpiła w czwartek o 12:15, gdy wysiadłem z autobusu MZK Andrychów (linia nr 6) na przedostatnim przystanku w Bolęcinie. Oto znów stoję na beskidzkiej ziemi! Gdzie miałem zamiar się udać? Ano na Potrójną. A dlaczego na Potrójną? Ponieważ w Beskidzie Małym mam zaliczony naprawdę każdy odcinek szlaku (poza kilkoma "cywilizowanymi", zabudowanymi odcinkami w Krzeszowie i okolicach), za wyjątkiem jednego, tak króciutkiego że na wielu mapach wręcz go nie widać: zielonego szlaku łącznikowego do chatki na Potrójnej. Chyba nareszcie wypadałoby go zaliczyć. A Potrójna to wyjątkowo urokliwa góra, więc zdecydowanie miało to sens, aby właśnie ten szczyt wybrać jako pierwszy do zdobycia podczas tego powrotu w Beskidy.

Rozpocząłem podejście ulicą Stromą, do przysiółka Kowale. Według mojej mapy przedłużeniem tej ulicy była ścieżka, którym mógłbym dojść do żółtego szlaku pod Jawornicą. To właśnie Jawornica była na pierwszym planie mojego pierwszego widoku na ukochane góry :)

Podczas podejścia ciekawe widoki pojawiły się też za moimi plecami, gdzie doskonale było widać Leskowiec. Panorama całkiem ładna, jak to w Beskidach bywa - ale dla mnie w tym momencie, po rozłące z górami, zdawała się wprost fenomenalna :D

Kowale to maleńki przysiółek na skraju lasu z kilkoma domkami, który sprawiały wrażenie kompletnie opuszczonych - być może są zamieszkiwane tylko w sezonie letnim. Przypuszczam że wtedy, gdy drzewa są okryte liśćmi, z okien tych domków nie ma żadnych dalszych widoków. Teraz, przy niewielkiej ilości liści, co nieco było widać w stronę przedgórzy Beskidu Małego, zajmujących obszar pomiędzy górami a Wadowicami i Andrychowem.

Za Kowalami ścieżka stała się znacznie stromsza, ale wciąż była dość szeroka i dobrze widoczna, więc mowy nie mogło być o zabłądzeniu. Po ponad dwóch miesiącach przerwy nie tylko od gór, ale w ogóle od jakiejkolwiek formy aktywności fizycznej (wstyd mi to przyznać, ale w Warszawie poza wspomnianymi spacerkami po parkach naprawdę brakowało mi czasu i energii do jakiegokolwiek innego poważniejszego ruchu) miałem obawy o swoją kondycję - jednak ku mojej uldze nie było wcale tak źle, chociaż troszeczkę się zmęczyłem. Musiałem nawet zdjąć kurtkę, aby za bardzo się nie spocić, co było dla mnie lekkim szokiem zważywszy na porę roku. Na południu Polski jednak zauważalnie jest trochę inny klimat - o ile w Warszawie przez poprzedni tydzień musiałem chodzić w zimowej kurtce, o tyle tu zalegało naprawdę ciepłe powietrze. Czapka też była zbędna. Nic, tylko się cieszyć takimi ostatnimi podrygami babiego lata! No i widokami, które były troszkę ograniczone, ale przynajmniej jakieś były.

Na krótko przed osiągnięciem grzbietu Jawornicy leśna dróżka ku mojemu zaskoczeniu skręciła w prawo i zaczęła nawet lekko opadać w dół - a więc zupełnie nie w tym kierunku, którym zamierzałem iść. Dlatego postanowiłem pójść na wprost "na dziko". Odrobineczkę pochaszczowałem, ale o tej porze roku, przy braku wegetacji, sprawiało mi to dużo mniej problemów niż w porze letniej. Wystarczyło tylko kilka minut takiego brnięcia przez zarośla, aby dotrzeć do żółtego szlaku. Poszedłem nim w stronę Potrójnej reflektując, ile to czasu nie szedłem tym szlakiem. Poprzednim razem 12 stycznia 2014... tyle lat temu, że zdawałoby się jakby w innym życiu. Nie zapamiętałem za bardzo odcinka Jawornica-Potrójna z tamtej wycieczki, i teraz mogłem zrozumieć dlaczego: ponieważ ten odcinek jest po prostu monotonny. Prawie płaski, zalesiony, bez widoków, niemalże prosty jak strzała. W innych okolicznościach powiedziałbym, że szło się nudnawo. Ale tym razem tak się cieszyłem z powrotu w góry, że o nudach nie mogło być mowy. No i ujmowała mnie ta cisza w górach. W czwartkowe popołudnie pod koniec listopada naprawdę mało kto wybiera się w góry... tak więc miałem je dla siebie i byłem tym faktem zachwycony.

Na szczycie Potrójnej mój zachwyt sięgnął zenitu. Tak, wiem, że nie są to najbardziej spektakularne widoki na świecie, ale w tej sytuacji czułem się tak jakby one naprawdę takie były :)

I nawet "Królowa Beskidów" pokazała mi swoje oblicze!

Niebawem dotarłem do początku tego mitycznego zielonego szlaku. Ciekawe, czy dla mnie będzie dostępna herbata bądź kawa w takim dniu i o takiej porze, gdy góry są całkowicie opustoszałe?

Po kilku minutach znalazłem się przed chatką i wszedłem do środka. Okazało się, że jej lokatorzy są dość zajęci - gospodarze pracami remontowymi, a ich dzieci zabawą - jednak herbata, która na tej wysokości smakowała wyjątkowo, jak najbardziej się dla mnie znalazła :)

Po herbatce musiałem żwawo ruszyć w dalszą drogę - wszak zbliżała się 15:00, a za godzinę już będzie się robić ciemno. Mimo wszystko musiałem od czasu do czasu się zatrzymywać, aby robić zdjęcia. Ten kawałek zielonego szlaku na południe od chatki jest chyba naprawdę najbardziej panoramicznym odcinkiem szlaku na Potrójnej. Naprawdę się cieszę, że nareszcie miałem okazję go poznać.

Dotarłem do skrzyżowania z Małym Szlakiem Beskidzkim, z którego wykonałem ostatnie zdjęcie przed opuszczeniem Potrójnej, z panoramą Leskowca:

A potem musiałem schodzić bardzo szybko, bo czasu do zmroku zostało naprawdę niewiele. Schodziłem czerwonym szlakiem w kierunku zachodnim, ale przy pierwszej okazji (w okolicach Przełęczy Skaliste) skręciłem w prawo na leśną ścieżkę, która zaczęła mnie sprowadzać w kierunku Targanic. Ponieważ ścieżka schodziła doliną, ciężko było z niej zboczyć i nie musiałem obawiać się zabłądzenia, ale za to powody do niepokoju miałem inne: robiło się coraz ciemniej, a tymczasem ścieżka była cała przysypana jesiennymi liśćmi i w takiej sytuacji było wręcz niemożliwe zobaczyć, jak głęboko pod nimi jest grunt. Wędrówka przez takie "zaspy" liści jest niebezpieczna, ponieważ jest bardzo łatwo źle postawić nogę i ją skręcić. W takich okolicznościach należałoby schodzić powolutku, a tymczasem z powodu raptownie zapadającego zmroku byłem zmuszony schodzić szybko. Może poniższe zdjęcie moich nóg głęboko przysypanych liśćmi jest trochę śmieszne, ale wcale nie było mi do śmiechu. Na szczęście dotarłem do Targanic bez żadnej kontuzji.

Jakże było moje zaskoczenie, gdy byłem już na skraju lasu, zdawałoby się wciąż na odludziu (po prawej stronie miałem co prawda kilka domków letniskowych, ale poza tym nie było śladu cywilizacji) a tu nagle w mroku ukazał się mi diodowy wyświetlacz autobusu. Okazuje się, że pętla Targanice Nowe Wieś, do której dojeżdża linia MZK Andrychów nr 4, jest położona naprawdę na samym końcu cywilizacji, praktycznie w lesie. Całe szczęście dla mnie, ponieważ dzięki temu moja wędrówka po ciemku była skrócona. Autobus odjechał do Andrychowa natychmiast po tym, jak do niego wsiadłem, i dzięki temu ostatecznie dojechałem do Bielska-Białej nawet szybciej, niż się spodziewałem. Wieczór tam upłynął mi przesympatycznie na spotkaniach z starymi znajomymi. Stęskniłem się trochę za nimi... muszę przyznać, że ten wieczór spędzony z nimi oraz ponowne ujrzenie Beskidów i miasta, w którym poprzednio mieszkałem - to wszystko sprawiło, że naprawdę poczułem tęsknotę. Chyba jednak kiedy przeniosłem się z Bielska-Białej do Warszawy, kawałeczek mojej duszy pozostał na Podbeskidziu... 

12.09 Polica

Trasa: Zubrzyca Górna - Przełęcz Zubrzycka - Czyrniec - Polica - Zawoja Centrum

Po przecudownej środowej wyprawie w słowackie Tatry Wysokie, w czwartek wczesnym rankiem wyjechałem z Zakopanego, aby zaliczyć jeszcze jedną trasę w Beskidach, a potem wrócić do Bielska-Białej po ostatnie rzeczy, jakie tam zostały, i zabrać je do Warszawy. A więc to był bardzo intensywny dzień! Akurat na trasie z Zakopanego do Bielska-Białej było mi po drodze, aby wybrać się na pasmo Policy, którym szedłem przedtem tylko raz (prawie równo rok wcześniej). Wszedłem na nie od wcześniej nieznanej mi strony, czyli od południa niebieskim szlakiem z Zubrzycy Górny, a zszedłem na stronę północną, zaliczając zielony szlak do centrum Zawoi. Pogoda na tą wycieczkę dopisała i była wprost perfekcyjna - słonecznie i ani za ciepło, ani za zimno.

Dojechałem z Zakopanego do Zubrzycy Górnej busem, z przesiadką w Nowym Targu. Na drodze przez Czarny Dunajec i Jabłonkę busik na przemian wjeżdżał w gęstą mgłę i znów z niej wyjeżdżał. Ta poranna mgła była jednym z zwiastunów rychłego nadejścia jesieni... Prezentowała się naprawdę imponująco, a potem jeszcze miałem świetny widok na nią z góry :) Początkowy odcinek trasy pokonywałem jednak w pełnym słońcu, bez widoku na mgłę. Z pętli autobusowej Zubrzyca Górna Zimna Dziura poszedłem asfaltową drogą do Przełęczy Zubrzyckiej, gdzie przy charakterystycznym pomniku skręciłem na szlak niebieski.

Szlak ten okazał się dość długi i żmudny: podejście na Policę zdawało się ciągnąć się w nieskończoność. A kiedy już myślałem, że osiągam wierzchołek tej góry, okazało się że to nie Polica tylko... Czyrniec (1318 m n.p.m.), z którego dalej trzeba trochę zejść, a potem znów się wspiąć by osiągnąć wierzchołek Policy (1369 m n.p.m.). Mimo sporej długości podejścia, szło się przyjemnie, w cieniu, przez las wręcz pachnący świeżością i dzikością. Mijałem po drodze ogromne masy krzaków jagód, niestety już przekwitłych... Wśród drzew za plecami tu i ówdzie prześwitywały widoki na Podhale, z wiszącymi nad nim płatami mgły. Nieco lepiej to zjawisko "morza mgieł" można było zobaczyć z ostatniej części podejścia na Policę:

Nieopodal, zdawałoby się że prawie na wyciągnięcie ręki, dumnie wznosiła się "Królowa Beskidów", Babia Góra:

Z szczytu Policy skierowałem się kawałeczek na wschód czerwonym szlakiem, po czym skręciłem na zielony szlak do Zawoi, którym szedłem po raz pierwszy. Kolejny odcinek tego szlaku - aż do skrzyżowania z niebieskim szlakiem z Mosornego Gronia - był następnym tego dnia, który się dłużył. Według mojej mapy miałem przejść ten odcinek w godzinę, a w istocie zajęło mi półtorej. I ten szlak był tak powtarzalny: cały czas prowadził wijącą się ścieżką, trawersującą Policę od północnej strony, po stromych stokach, przez gęsto zalesiony obszar. Większość szlaku wyglądała mniej więcej tak:

Ale w kilku miejscach pojawiły się widoki na północ, m.in. na pasmo Jałowca. I to jakie rozległe!

Nareszcie dotarłem do skrzyżowania z niebieskim szlakiem, po czym kontynuowałem wędrówkę zielonym szlakiem, teraz już bardziej zdecydowanie schodząc, do centrum Zawoi. Koło tego skrzyżowania był dłuższy odcinek przez przerzedzony las i z szerszymi dzięki temu widokami:

Dalsza część tego szlaku to wędrówka na przemian przez lasy i widokowe polany:

Sama końcówka zejścia do Zawoi to wędrówka przez łąki, skąpane w słońcu i wręcz z przesytem bujnej, "dojrzałej" późnoletniej zieleni:

Ostatnie zdjęcie z tej wycieczki przedstawia zabytkowy drewniany kościół z XVIII wieku w Zawoi. To nawet dość symboliczne, że jest na nim obiekt religijny, ponieważ po tej wycieczce czułem jak nigdy, jak bardzo powinienem być Bogu wdzięczny za te wszystkie moje piękne doświadczenia. 

Tą wdzięczność czułem tym bardziej dlatego, że wiedziałem iż to już naprawdę moja ostatnia "regularna" wyprawa po Beskidach. Gdy jeszcze tego samego dnia pod wieczór zabrałem resztki mojego dobytku z Bielska-Białej do Warszawy, już naprawdę żegnałem się z stolicą Podbeskidzia: od tego dnia nic mojego już tam nie zostało, i oficjalnie przestało mnie z tym miastem cokolwiek łączyć. Poza, oczywiście, ogromnym sentymentem. Nie wiem, czy kiedykolwiek zamieszkam tam znowu, ale wiem jedno: zarówno Bielsko-Biała, jak i otaczające to miasto góry, zawsze będą miały szczególne znaczenie w moim życiu :) 

11.09 Lodowa Przełęcz

Trasa: Tatrzańska Łomnica - Staroleśna Polana - Dolina Małej Zimnej Wody - Dolina Pięciu Stawów Spiskich - Dolinka Lodowa - Lodowa Przełęcz - Dolina Jaworowa - Jaworzyna Tatrzańska - Łysa Polana - Palenica Białczańska

Zastanawiacie się może, co we mnie wstąpiło, żeby po 23 dniach ponownie wybierać się na Lodową Przełęcz? No po prostu, ta trasa tak niesamowicie mi się spodobała, że zachciało mi się iść na nią drugi raz! Ale tym razem chciałem przejść ją w przeciwnym kierunku (tj. z wschodu na zachód), a zamiast kolejny raz iść przez Łomnicki Staw postanowiłem zaliczyć niebieski szlak z Tatrzańskiej Łomnicy do Wodospadów Zimnej Wody, Staroleśnej Polany i Chaty Rainera. Tak więc już na sam początek wycieczki było sporo nowości.

Do Tatrzańskiej Łomnicy przyjechałem bezpośrednio z Zakopanego autokarem firmy Strama. Równo o 7:30 ruszyłem w drogę niebieskim szlakiem. Pierwsze zaskoczenie nastąpiło już po kilku minutach, jeszcze na obszarze zabudowanym, kiedy dochodząc do jednego z typowych turystycznych hotelów, o nazwie Morava, usłyszałem muzykę w stylu lat siedemdziesiątych, a na placu przed budynkiem zobaczyłem... dużą grupę tańczących do niej ludzi! Co ciekawe, chwilę później muzyka się zakończyła, a oni wszyscy jak jeden mąż wrócili do środka. Co to za oryginalne zwyczaje, żeby wcześnie rano tańczyć na świeżym powietrzu? Dopiero gdy bezpośrednio mijałem hotel zauważyłem reklamę, która co nieco wyjaśniała. Według niej regularne imprezy "retro" odbywają się tam wieczorami, natomiast nie ma tam ani słowa o porannych potańcówkach. Może to, co widziałem, było próbą przed wieczornym balowaniem?

Kilka minut dalszej wędrówki i kolejne zaskoczenie. Oto pomiędzy obiektami infrastruktury narciarskiej kręciły się cztery sarny, które zupełnie nic sobie nie robiły z mojej obecności. 

Zwierzęta dawały się sfotografować, nawet z bliska, bez żadnych oporów.

W końcu dałem im spokój i poszedłem dalej. Przede mną wyłoniła się spektakularna panorama Łomnicy i okolicznych szczytów.

Ale równie spektakularne było to, co miałem za sobą: morze mgieł przelewające się przez Spisz.

Szlak wprowadził mnie w las, przez który szedłem przez kolejną godzinę bez specjalnych widoków: dość łagodnie, czasami w górę i czasami w dół, ale przeważnie płasko. Co było na tym szlaku cudowne to cisza i kompletny brak turystów. Na kolejnych ludzi natrafiłem dopiero przy Wodospadach Zimnej Wody. Potężne kaskady wody, spadające z hukiem z skał, wzbudzają respekt wobec sił natury.

W okolicach wodospadów ustawiono kilka tablic z zabawnymi historyjkami czy też legendami o tatrzańskich zwierzętach. Niestety minąłem tylko niektóre z nich, więc np. z opowieści o orle Karolu znam tylko tyle - kto chce znać treść całej historii, musi po prostu tam pójść :)

A tu Chata Rainera, która znajduje się nieopodal wodospadów. W środku imponująca kolekcja rozmaitych fotografii, pamiątek, narzędzi, trofeów i innych bibelotów. Właściciel sprawiał wrażenie bardzo sympatycznego i budził zaufanie, więc poprosiłem go o pomoc - zdawało mi się, że złapałem kleszcza na szyi, i chciałem żeby sprawdził co się stało. "Chatkowy" popatrzył uważnie i ku mojej uldze oświadczył, że żadnego kleszcza tam nie ma :)

Następnie czekało mnie podejście Tatrzańską Magistralą do Schroniska Zamkowskiego. Znałem ten odcinek z wycieczki z 14.09.2017, ale tym razem mogłem znacznie bardziej delektować się widokami niż wtedy, gdy praktycznie zbiegałem tym szlakiem aby zdążyć do Schroniska Zbójnickiego przed ulewą i nocą. Dzięki temu "odczarowałem" ten szlak - wcześniej kojarzył mi się tylko z stresem, a teraz z takimi widokami jak poniżej :)

Całą długość zielonego szlaku pomiędzy Schroniskiem Zamkowskiego i Jaworzyną Tatrzańską opisałem w mojej relacji z 19 sierpnia. Nie będę więc zbytnio się rozpisywać tym razem - powiem tylko tyle, że tym razem pokonując tą trasę w przeciwnym kierunku zauważyłem sporo pięknych panoram, które poprzednio mi umknęły. I jeszcze jedno: nieporównywalnie lepiej podchodzić na Lodową Przełęcz od strony Doliny Pięciu Stawów Spiskich i Dolinki Lodowej, niż schodzić tamtędy. Przy tak koszmarnie kruchym i niestabilnym podłożu łatwiej idzie się w górę. Z drugiej strony od Doliny Jaworowej też łatwiej podchodzić na przełęcz, niż schodzić... Mimo wszystko różnica jest bardziej zauważalna na odcinku od Lodowego Stawu na Lodową Przełęcz, więc po namyśle to jednak bardziej bym polecał iść tą trasą z wschodu na zachód, zamiast z zachodu na wschód. Dobrze wziąć z sobą kijki (tak właśnie uczyniłem tym razem), żeby sobie pomóc przy zejściu z Lodowej Przełęczy do Doliny Jaworowej. Wtedy podczas całej trasy naprawdę nie ma za bardzo czym się przejmować :)

Przejdźmy do zdjęć tej niesamowicie widokowej trasy. Na początek Dolina Małej Zimnej Wody:

Schronisko Tery'ego i panorama spod niego:

Dolina Pięciu Stawów Spiskich:

Podejście na Lodową Przełęcz:

Panoramy z Lodowej Przełęczy:

Zejście do Zadniej Doliny Jaworowej:

Dolina Jaworowa w świetle szybko zachodzącego słońca:

Jeden z odcinków szlaku który mocno ucierpiał na skutek ulewnych deszczy w lipcu ubiegłego roku, które doprowadziły do trwającego niemal równo rok zamknięcia tej trasy:

Tu mała dygresja. Gdy odpoczywałem na Lodowej Przełęczy, siedziała tam również grupa Francuzów. Zeszli oni przede mną do Doliny Jaworowej, a ponieważ mieli znacznie szybsze tempo zniknęli mi dość prędko z oczu. Gdy schodziłem Doliną Jaworową zapadał zmrok, na szlaku panowała totalna cisza i byłem święcie przekonany, że poza mną już nikt nie schodzi tak późno z gór. Wspaniałe uczucie, być samemu na tak dzikim i odludnym szlaku! A tu nagle... z naprzeciwka, czyli od strony Jaworzyny Tatrzańskiej, nadchodzi ta sama grupa Francuzów! Pytam się ich, czemu się cofają, a oni odpowiadają, że idą coś zjeść. Zjeść? Czemu idą w tym celu do góry, i to o tej porze, kiedy zaczyna robić się ciemno? Nie zadawałem im już tych pytań, choć bardzo mnie nurtowały. Mam nadzieję, że nic im się nie stało i że zeszli szczęśliwie z gór pomimo ciemności - bo to, że schodzili już całkiem po ciemku, jest pewne jak amen w pacierzu.

Tymczasem ja jeszcze mogłem podziwiać dolną część Doliny Jaworowej przy naturalnym świetle. O zachodzie słońca widoki, zarówno na Tatry Bielskie przede mną jak i na Tatry Wysokie za mną, były fenomenalne. Idealne zakończenie tego przepięknego dnia i - prawdopodobnie - moich tatrzańskich przygód w roku 2019.

Ostatni etap mojej wędrówki to wędrówka asfaltową drogą, dosłownie w ostatkach światła dziennego, na Łysą Polanę. A ponieważ miałem obawy, że może już o tej porze (prawie 20:00) nie być busów do Zakopanego, przeszedłem jeszcze na Palenicę Białczańską, żeby w razie czego poprosić jakichś schodzących późno z gór wędrowców o podwiezienie mnie. Na szczęście na parkingu jeszcze oczekiwało kilka busów i pierwszym z nich wróciłem do Zakopanego. Jak mogę opisać moje uczucia po tej wyprawie, prawdopodobnie ostatniej w Tatrach na dłuższy czas? Po prostu pełna satysfakcja. Na tej wycieczce dosłownie wszystko było udane! Jeśli żegnać się tymczasowo z Tatrami to właśnie w taki pozytywny sposób :)